SORUMLU KÖPEK ARANIYOR

Sitemizin bahçesine çıkıyorum. Amacım güzel fotoğraflar çekip, seçtiğim bir tanesini yazı grubundaki arkadaşlarımla paylaşmak.  Bu fotoğraf üzerine çağrışımların getirdiği bir yazı da yazacağım.

Aslında daha önceden çekilmiş bir sürü foto var bellekte ama ben bu yazı ödevi için özel bir tane yakalayabilmeyi umuyorum. Telefonumda kayıtlı duranlar kuş, kedi, ağaç, yaprak, çiçek, fıskiye, kaplumbağa, havuz kareleri…

Hava soğuk olmasına rağmen güneşli. Dışarı çıkar çıkmaz enerjim değişiyor. Yüzüme vuran serinlik canlanmama yol açıyor. Yaşadığımı hissediyorum. Neşem yerine geliyor. Neden her gün yürümüyorum?

Adımlarım yavaş. Gözlerim çevreyi tarıyor. Çimenlere dikkatlice bakıyorum. Belki kaldırımın hemen altında biten sarı bir çiçek seçerim, her şeye rağmen yaşamayı, inadı çağrıştıran. Sert rüzgârda uçuşan hayalet top çiçek dikkatimi çekiyor. Onu da hep çok cesur bulurum. Vazgeçiyorum, amacım çok farklı bir kare yakalamak.

Derken gördüklerimle birlikte ağzımdan “Tövbe tövbeeee…” sözcükleri çıkıyor.

Yönetimin evcil dostlarımızı besleyen site sakinleri için ayırdığı bir rota var fakat bu ön bahçede köpek gezdirmek yasak. Kural yazılı levhalarla da sık sık hatırlatılıyor. Yine de uyarı levhasının altında dostu işini görürken cep telefonuna bakanlar çoğunlukta.

Bu manzaradan hiç hoşnut değilim. Hızlıca yürüyüp geçiyorum.

Sonra “Dur bir dakika” diyorum kendi kendime. “Neden olmasın?”

Geri dönüp cep telefonuma kaydediyorum görüntüyü.

Artık değiştim, biliyorum.

Güllere, papatyalara, gelinciklere bayılırım. Denize, güneşi yansıtan havuzlara… Kediler, kuşlar harikadır; yaşama sevinci verirler bana.

Güzele bakmak sevaptır bilirim. Güzeli yansıtmak keyif verir insana.

Peki ya gerçeği tüm çıplaklığıyla gözler önüne serenler?

Bir otelde yanarak ölen bedenlerin kömürleşmiş hallerini çeksem mesela…

SORUMLU KÖPEK ARANIYOR.