DİK DURMA MESELESİ VE MEEE KUŞAĞI

“Dik durun,” demiş anne babalar yürüyüşe katılan gençler içeri alınırken. Onlara şaştım kaldım. Ne de olsa Meee Kuşağıyım.

Korkuyla büyütüldüğüm için – Doğan Cüceloğlu Hoca’nın dediği gibi korku kültürü içinde –  başım eğiktir benim. Dik duramam. Çare olarak ortaya karışık bir ben örmüşüm, suya sabuna dokunmayan. Lastik gibi. Çek uzasın. Esnek diyorum da, dahasını siz söyleyiverin işte. İnsan özünü de bir yere kadar hırpalayabiliyor canım. Ne de olsa kendimi soyunamam.

“Dik dur,” demiş anne babalar. Çıkan kızımız “Kötü muamele,” diyor. “Cinsel taciz,” diyor. “Ters kelepçe,” diyor.

Babam çok dik adamdı benim. Sert bakardı, korkardım. Burnu düşse eğilip almazdı. Onu şikâyet ederken, dertliyken, gözyaşları içinde salya sümük ağlarken hatta kahkahalarla gülerken göremezdiniz.

Sıkı sıkı sarıldığını, dizine yatırıp saçlarımı okşadığını hatırlamıyorum. Annem “Anası o küçükken ölmüş, üvey anne elinde büyümüş,” derdi. Gerçi onun da yoktu öyle adetleri. Mesafeliydik pandemiden çoook önce de.

Babam kanser olduğunda Annem “Ölmez o,” dedi. İnandım.

Evde pijamayla dolaşmaz. Koltuğa uzandığı vaki değil. Hasta olduğu görülmemiş. Nasıl ölecek?

Ameliyat olması gerekiyormuş. Amerika’ya gittiler. Ameliyatını oldu, geldi. İyi gözüküyordu.

“Dik dur,” demişler gençlere de… İlacını vermemişler içeride yavrucağın. Fenalaşmış.

Kemoterapiler başladı. Annem ona çok iyi baktı. “Atlattı,” dedik.

Bir gece rüyamda siyah şalvarlı adamlar gördüm. Merdivenlerde babamı bekliyorlardı alacaklı gibi. Babam “Bu adamlar çok güçlü,” dedi. Uyandım.

Tedaviler uzadıkça babam zayıfladı. Rengi değişti. Turuncuya çaldı.

En son doktor değiştirdi. Başka bir tedaviye başlandı ama kâr etmedi.

Hastanede vücudunda oluşan şişliği hissettiğinde tartı istedi. O rakamlara güvenen bir mühendisti. Morali bozuldu. Yüzü her zamankinden daha fazla asıldı. Gözlerindeki olağan ciddiyetin yerine endişe oturdu.

Diyalize bağlanacağını söylediler. Derken yoğun bakıma alındı. Oradan çıkamadı.

Dik dursun gençler elbette. “Cinsel saldırı,” diyor bu hafta çıkan genç kız. Gerisini anlatamıyor…

Cenaze töreninde ağlayamadım. Babam ağlamazdı. Ağlayanı da sevmezdi. Çok dik adamdı.

Ben şimdilerde kelimelerle yamamaya çalışıyorum kendimi. Okurken ağlayıp gülüyorum özgürce. Hapisteki yazarların, şairlerin, gazetecilerin hayatlarını okuyorum, yüreğim kanıyor.

Yazarken dik durmaya çalışıyorum hiç olmadığım kadar.

Evet, evet gençler dik dursun!

Yani ben kıyamıyorum işkence görmelerine. Kalbim dayanamıyor. Eksiliyorum günden güne.

Ama yazabiliyorum işte…  Meee kuşağının da yapıp edebileceği bu kadar!