Öğretmenlerimiz

Hepimiz, öğretmenlerimizi arayacak, vefa borcumuzu göstereceğiz. Elbette insani değeri çok yüksek olan bu davranışın hayatın ilerleyen yaşlarında yapılmasının ayrı bir önemi var. Gerek çocukluk gerekse de gençlik yıllarında gereği kadar değerini anlayamadığımız öğretmenlerimizi geç de olsa anlamanın keyfini çıkaralım.
Öğretmenler Günü’nün tarihi geçmişini uzun uzun anlatmak yerine Osmanlı’dan miras kalan cehaletin yenilmesi yolunda cumhuriyetin ve onun kurucusu Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ün çabalarını ve öğretmenlere bakışı üstüne konuşalım istiyorum.
Gazi Mustafa Kemal Atatürk, yurt gezilerinde öncelikle okulları ziyaret eder, öğretmen ve öğrencilerle konuşmayı severdi. Ziyaret ettiği sınıflara girdiğinde öğretmenin masasına asla oturmaz, öğrencilerle aynı sırayı paylaşırdı. Bir okul öğretmeni, Atatürk’e oturması için yerini gösterdiğinde; “Ben Cumhurbaşkanı dahi olsam, sınıfta öğretmenden sonra gelirim.” diyerek öğretmene saygısını gösterirdi. Çünkü o, öğretmenleri cumhuriyetin sahibi olarak görüyordu.
Şöyle ki: “Öğretmenler! Yeni nesli, Cumhuriyetin fedakâr öğretmen ve eğitimcileri, sizler yetiştireceksiniz; yeni nesil sizin eseriniz olacaktır. Milletleri kurtaranlar yalnız ve ancak öğretmenlerdir. Dünyanın her tarafında öğretmenler insan toplumunun en fedakâr ve muhterem unsurlarıdır.” demesi bunun kanıtıdır.
Başöğretmenimiz Gazi Mustafa Kemal Atatürk, Kurtuluş Savaşı devam ederken dahi ülkenin eğitimini düşünüyordu. Öyle ki, ordumuzun Sakarya’ya kadar çekilmesine yol açan Kütahya-Eskişehir yöresindeki Yunan saldırısının tehlikeli şekilde geliştiği günlerde, 16 Temmuz 1921’de, Ankara’da “Maarif Kongresi” (Millî Eğitim Kongresi) toplanmıştır. Atatürk cephedeki şartların ağırlığına rağmen, bu kongrenin ertelenmesine razı olmamış, hatta kongrenin açılış konuşmasını kendisi yapmıştır.
Bir millet, irfan ordusuna sahip olmadıkça, muharebe meydanlarında ne kadar parlak zaferler elde ederse etsin, o zaferlerin kalıcı sonuçlar vermesi ancak irfan ordusuna bağlıdır, diyerek öğretmenliğe verdiği değeri de göstermiştir.
Geldiğimiz noktada öğretmenlerimize yeteri kadar sahip çıkabiliyor muyuz? sorusuna maalesef evet diyemiyoruz. Köy enstitülerini kapatarak bunun ilk adımını attık. Ardından eğitim enstitülerini eğitim fakültelerine dönüştürerek öğretmen yetiştirmeye ayrı bir önem verdiğimizi göstermeye çalışsak da eğitim akademileriyle işi biraz daha karmaşık hale getirdik. Amaç nitelikli öğretmen yetiştirmek idiyse bunun yolu yeni bir kurum yaratmak değil mevcut sistemi daha verimli hale getirmek olmalıydı. Eğitim fakültelerinin eğitim programı değiştirilerek atanmak için yüksek lisans zorunluluğu getirilebilirdi. Eğitim fakültelerinin kontenjanları günün ihtiyacına göre belirlense atanamayan öğretmenler sorunu da çözülebilirdi. Oysa iktidar, sorunu kökünden çözmek yerine yandaş atamaları en güzel nasıl yapabilirimin hesaplarını yaptı.
Akademik kariyer basamaklarını zıplayarak geçen milli eğitim bakanından da bu beklenirdi!..
Anadolu’nun en ücra köşelerinden gelip köy enstitüleri sayesinde demokrat, laik ve cumhuriyetçi olarak yetişip Anadolu’nun fenerleri olan öğretmenlerin yerini ortaçağ kafalı öğretmenlerin almasını isteyen bir anlayışla karşı karşıyayız.
Yoksulluk içinde okuyup da atanamayan ve kölelik şartlarında çalıştırılan ücretli öğretmenlerin sorunları yıllardır çözülemedi. Keyfiyete dayalı yer değiştirmeler ve yandaş yönetici atamaları sorunu öğretmenler arasında rahatsızlık yaratmaya devam ediyor.
Öğretmen atamalarındaki mülakat sisteminin yarattığı vebalin altından nasıl kalkarsınız bilemem ama ilahi adaletin elinden kurtulamayacağınız muhakkak!..
Görevi başında şehit olan öğretmenlerimize Allah’tan rahmet dilerken halen çalışanlara da umudunuzu kaybetmeyin diyorum. Atatürk’ün hayalini kurduğu “muasır medeniyeti” sizlerle yakalayacağız. Gününüz kutlu olsun.