‘Yorgunluk Toplumu’ Üzerine…

Byung-Chul Han tarafından kaleme alınmış olan ‘Yorgunluk Toplumu’ kitabını okuyorum.

Kitabın ismi bana izlediğim bir videoyu hatırlattı. Okul gösterisinde sahne alan çocuklara mikrofon uzatıp bir soru soruyorlar: “Annenizi tek kelimeyle anlatır mısınız?”

Beni en çok etkileyen cevap: “Yorgun.”

Sanırım ben de annemi hep yorgun anımsadığım için bu yanıt iz bırakıyor belleğimde.

‘Yorgunluk Toplumu’ kitabında “21.yüzyıl toplumu artık bir disiplin toplumu değil, performans toplumudur.” diyor yazar. Bizlerin de kendimizi sömüren birer performans öznesi olarak sonsuz yorgunluğa yenik düşeceğimizi belirtiyor. “Performans artışının aşırılığı ruhsal enfarktüse yol açar.” diyor.

Yazar Handke’nin ‘berrak bakışlı yorgunluk’ kavramından da söz ediyor. Sanırım bu benim emeklilik sonrası yaşadığım tatlı yorgunluğa denk düşüyor. Bir iyileşme biçimi. Kesinlikle tükenmiş bir Ben’in yorgunluğu değil. Kaygıdan azade. Bir oyun zamanı.

Dilerim toplum olarak da tüm emeklilerimize bu ‘berrak bakışlı derin yorgunluk’ nasip olur. Performans kaygısıyla çocukluğunu yaşayamamış bizler bu kadarını hak etmiyor muyuz?